در روزه‌داری، مسئله فقط نخوردن نیست. این است که با نخوردن، جسم خود را عادت دهیم که مطیع باشد، نه اینکه حاکم ما شود و به ما فرمان دهد.
نفس ناطقهٔ ما به دلیل ارتباط با روح الهی، خودش نیاز بدن را می‌داند و درست و به‌موقع برای رفع آن اقدام می‌کند. اما اگر از بدن فرمان بگیرد، دیگر آن فرمان براساس هوی و لذت‌های کاذب است، نه براساس نیاز. اینجاست که نفس از عالم روح، پایین کشیده می‌شود و تحت تأثیر بدن قرار می‌گیرد.
مثلاً اگر طبق فرمان بدن، غذا بخوریم، هرطور شده می‌خواهیم گرسنگی‌مان را برطرف کنیم. حتی ممکن است حقّ دیگران را بخوریم یا به غذای ناپاک و حرام هم تن دهیم. اما اگر به فرمان نفس ناطقه باشد، وقتی غذای پاک و حلال نبود، گرسنگی را قدری تحمل می‌کنیم تا از راه درست سیر شویم.
اگر با معرفت به این حقیقت، گرسنگی را تحمل کنیم، تا پایان ماه مبارک، از اسارت تن رها می‌شویم؛ یعنی می‌خوریم، ولی طبق آنچه نفس ناطقه به تبع روح به ما دستور می‌دهد.
درواقع روزه، تمرینی است برای عبور از جاذبه‌های تن و افطار به جاذبه‌های روح؛ و این همان عبودیتی است که برای رسیدن به آن، خلق شده‌ایم.
برگرفته از بیانات استاد لطفی آذر
نظرات کاربران
